De afgelopen dagen gekeken naar “Fury”, “Allied”, “Valkyrie”, “Zwartboek” en “De Tweeling”. Met name de laatste vier bevatten veel “wat is goed en wat is kwaad”. In dat rijtje passen ook goed: “Defiance”, “The Good Nurse” en “A call to spies”.
Nu mijn ouders er al een tijdje niet meer zijn, moet ik rond 4 en 5 mei wel steeds meer aan hen denken. Ze hebben de Tweede Wereldoorlog heel bewust meegemaakt en dat maakt mijn broers, mijn zus en mij volgens de statistieken tweede generatie slachtoffers. Zo hebben we ons nooit gevoeld denk ik, maar op een gegeven moment ontdekte ik wel dat wij andere waarden hebben meegekregen dan onze generatiegenoten, die vrijwel allemaal ouders hebben die babyboomers zijn. Ik snap mijn generatiegenoten en babyboomers vaak ook niet.
Wat mij vaak het meeste ontroert in deze films en in het dagelijks leven is barmhartigheid aan de ene kant en bittere afwijzing aan de andere kant, elkaars uitersten. Zoals in “De Tweeling” en “Zwartboek” heel sterk naar voren komt.
Mij raakt het herdenken op 4 mei ieder jaar meer. Zal de leeftijd wel zijn. In coronatijd kreeg ik er nog een knoop in de maag bij, maar dat is een onbespreekbaar taboe. Het werkelijke probleem lijkt me dan dat taboe.
Dit jaar was er op 4 mei een andere knoop in de maag, ook een taboe: Doden herdenken en een bespreking over wapenleveranties, dat voelt zeer ongemakkelijk. Mag je dat nog zeggen?
We vieren op 5 mei vrijheid. Vrij van tyrannie. Het vrije woord. Vrijheid van overtuiging.
Ik bid iedere dag voor vrede. En iedere dag word ik letterlijk verdrietig als ik militaire spierballentaal hoor: “We moeten vechten, wapens, oorlog.” Zijn mijn broers, mijn zus en ik dan de enigen met ouders die voor de verschrikkelijke ellende van oorlog hebben gewaarschuwd?
