Zondag 13 november. Met de familie besloot ik een dagje met de Nissan Leaf op stap te gaan. Het zou een retourtje Oegstgeest-Houten worden. Met een korte tussenstop in Alphen aan de Rijn, zo bleek later.
Ik haalde de auto volgens afspraak op bij de Haagweg in Leiden, een parkeer-mobiliteitscentrum in Leiden. Een mooie auto de Nissan Leaf. Ik had er enkele maanden eerder al eens mee gereden met Vincent Everts, die zich heeft opgeworpen als nationale Leaf Plan website, waarop hij zijn ervaringen met de Nissan op batterijen, zonder enige backup, deelt. Dat de auto heerlijk rijdt, mooi is en vooral snel, dat wist ik dus al. Maar wat ik niet uit ervaring kon vertellen, is de ervaring van het rijden met een oprakende batterij die alleen aan een elektrisch infuus kan worden opgeladen.
Opvallend genoeg maakte mijn vrouw, die nog een paar tandjes groener is dan ik, zich van tevoren ernstige zorgen over de batterij. Nu kent zij mijn pleidooi voor een brandstofcel op waterstof om de narigheid van een lege batterij te voorkomen, maar ik denk dat de zorgen toch ergens ander vandaan kwamen.
De batterij was helemaal vol en gaf aan dat we ongeveer 120Km konden rijden. Houten vice versa is 140Km. Dat werd dus laden met de stekker bij vrienden. Bij aankomst bleek deze inschatting juist, er restte nog maar 30Km op de teller van de batterij.
Het was een gezellige middag maar zo tegen vijven had de auto net twee uur aan de lader gehangen en er was slechts 30Km op de actieradius bijgeschreven, tien kilometer te weinig dus om Oegstgeest te halen. Mijn gevoel zei dat we het bij zuinig rijden net wel zouden kunnen halen. Toch reden we naar de oplaadpaal van Arla in Houten. Na een paar minuten werd de ring om de stekker aan de paal niet blauw in plaats van groen, ondanks driftig gewapper van mijn kant met een soort van oplaadkaart. Ik had de hoop dat er misschien iets was bijgeladen, maar een rationele stem in mij vertelde mij dat dit waarschijnlijk geenszins het geval was.
Deze manoeuvre kostte op zich al wat kilowattuurtjes en ik mag van geluk spreken dat de verwarming kapot was anders was de batterij nog eerder op geweest. Intussen daalde de thermometer naar 3 graden Celsius en op de achterbank begon het terechte klagen over de kou.
Bij Alphen, je voelde het al aankomen, was de koek bijna op. Nog 7 kilometer op de teller en ik nam de afslag naar Elvolution, een partner van mijn DEO-Drive project (Duurzaam Elektrisch Ombouwen). Volgens de in de LEaf ingebouwde routeplanner zou daar een snellaadpaal zijn. Bij aankomst bleek mijn vermoeden waar te zijn: Er is er wel een, maar die bevindt zich binnen. Ik belde daarop een van de mensen van Elvolution die ik toevallig ken. Gelukkig wist hij me te vertellen, dat de Nissan Dealer in Alphen er een heeft, een snellader. Top, slechts een kleine 3Km zijn wij nog verwijderd van de redding.
Ik zette de verlichting van de auto, de klimaatbeheersing, die toch alleen maar koud bleef en de navigatie uit. Verder reed ik als een driewieler zo langzaam. Dit moest me lukken, zo wist ik. Mijn vrouw was, begrijpelijk, inmiddels een geheel andere mening toegedaan. Mijn telefoon deed de navigatie. Nog 1,5Km te gaan. Achter mij begint een auto driftig te seinen. ik stop en laat het raampje zakken. Een opgewonden man in een grote SUV wijst mij er op een politietoontje op, dat mijn verlichting uit is. Mijn vrouw begint instemmend te knikken met bijbehorende geluidjes van irritatie en herkenning. Ik vertel de beste man dat ik mijn batterij moet sparen. “Lekkere auto!”, riposteert de man en hij rijdt met veel lawaai weg. Mijn vrouw kan niet anders dan de man gelijk geven en mij er nog eens van langs te geven. Dat helpt kennelijk enorm, maar de batterij blijft even leeg.
Ik ga het halen, hield ik me voor, terwijl het vrolijke dashboard mij met verschillende tekens en geluidjes te kennen geeft, dat het zeer binnenkort toch echt gedaan is met de pret. Het wordt kouder en kouder in de auto. Ik word een beetje euforisch: De winst was aan mij, de beker staat opgepoetst op het podium, straks zal het publiek juichen, de kleintjes wellicht iets spontaner dan mijn eega.
Vlak voor de rotonde houdt mijn Nokia het voor gezien.
Een geluk: op de routeplanner van de Leaf, die ik bij nader inzien niet uit had weten te zetten, zag ik rechts na de rotonde het magische woord “Koperweg” staan: het adres van de Nissan Dealer.
Ik parkeerde de LEaf met zijn neus vlak voor de imposante paal, die, zeker gezien de omstandigheden iets weg leek te hebben van een van de zuilen van Hercules, Stonehenge, de Eiffeltoren, de Euromast en altaar, tezamen.
Ik pakte de stekker uit de achterbak. Verkeerde, deze was voor 230Volt en deze paal ramt de electronen met 99 Ampere bij 385Volt naar buiten. Er MOET een tweede stekker aan boord zijn dacht ik. En ja hoor, in een mooi vast gemonteerd rugzakje bevind zich de kabel voor het snellaadfeest. De kinderen dansten en sprongen rond mede om zich op te warmen.
Na ruim 5 minuten was de batterij 40% opgeladen en de lampjes gaven aan dat er weer 40Km in het verschiet lagen.
Terug naar Oegstgeest. Nooit geweten dat deze tekst ook nog deze betekenis zou krijgen.
Komende weken presenteer ik aan schoolkinderen een miniatuur-waterstofauto, die het probleem van lege batterijen oplost. Komend jaar zullen als het mee zit de eerste omgebouwde auto’s met waterstof brandstofcel op de Leidse wegen rondrijden. Wordt vervolgd!
